Ik ben van mening dat moeilijke situaties meemaken de mens schaapt, meer dan welke opvoeding, scholing of goedbedoelde adviezen: “Ik mag mijn eigen fouten maken, en ik ga het glorieus doen ook!”. We zijn nou eenmaal koppig en ervan overtuigd dat als we het nog niet gedaan hebben het nog best wel eens mogelijk zou zijn. Denk aan een kind wat vuur probeert te pakken, en dat daarna nooit meer zal doen. Maar denk ook aan jezelf als je in de kroeg staat voor slechts 1 biertje en daarna ga je, of dat je toch ff snel wat makkelijks te snacken haalt voor straks op de bank voor de TV in plaats even in de keuken te staan om wat gezonds te eten te maken.
Ik denk dat het sinds een tijd, ik heb niet eens een idee hoe lang al, niet meer glorieus is. Dat ik de touch verloren ben. Dat ‘we’ de touch verloren zijn. Misschien zijn we wijzer geworden, gegroeid, hebben we kinderen of misschien zijn we eindelijk in een rustiger vaarwater gekomen, of in juist een enerverendere dan voorheen. Misschien zijn we volwassener en rustiger geworden, omdat we niet meer glorieus fouten maken. Of misschien is het juist andersom.
Of ben ik misschien saaier geworden?
Ik hoop dat het simpelweg is dat ik verstandiger ben geworden. Of meer volwassen, of zelfs wijzer. Misschien zelfs liever, of een combinatie van alles. Ik geef meer om mezelf, mn gezondheid en gemoedstoestand. Ik ga elke dag rond 22:00 naar bed en ik sta op om net iets voor 07:00 omdat ik bang ben geworden voor mijn wekker. Ik heb altijd een soort luchtalarm gehad als wekker, omdat ik me wel eens versliep en wat moet ik uberhaupt met ‘ontspannende wakker-wordt-muziek’, dat werkt toch helemaal niet om wakker te worden? Dan rol ik me toch om en ga verder snoozen? Ik begrijp het niet.
Ik dacht vroeger altijd dat mijn intelligentie hetgeen zou zijn wat me verder zou brengen en me meer verbinding zou geven met de wereld en dat ik daarmee de wereld beter en mooier kon maken.
Maar het werkt niet. Men moet openstaan voor je ideeen, en dat gaat niet als je geen concrete afgeronde, hapklare bewijzen hebt van je uitgevoerde ideeen, en als dat niet lukt rest je enkel nog je potentie verhogen, of je ervaart frustratie. Er is een afstand die je ermee creeert met de wereld, en voor jezelf, naar jezelf. Je wordt eenzaam, gaat nieuws lezen, krijgt een negatief wereldbeeld en gaat je ontwikkelen in richtingen die wellicht helemaal niet bij je horen. Nee, opzichzelf staand is intelligentie niet het antwoord, niet voor mij.
Empathie en liefde dan?
Dit waren mijn volgende opties, mijn tweede poging tot een algemeen samenvattend ‘belangrijkste’ concept om de wereld fijner, makkelijker en mooier te maken. Je kiest ervoor om het mooie, lieve en zachte in de wereld te zien en te omarmen. Je ziet de wereld met een roze bril welke de wereld ogenschijnlijk mooier maakt dan hij is, omdat je erin gelooft en er in wilt geloven. Hoe ik het net zeg doet het lijken alsof ik het een schijn vind, maar het gekke is dat de wereld echt een stuk mooier wordt zo. Immers, als je alleen van het slechtste uitgaat, is dat ook waar je op let en wat je gaat zien. Evenzogoed geldt het omgekeerde ook. Geef elkaar een complimentje, spreek je hart uit als je iemand mist, of blij bent met elkaar.
Waarom is dit dan toch niet het antwoord?
Dat komt omdat het onmogelijk is voor een mens om zich constant, altijd, elke dag en elk moment hetzelfde te voelen. Het is niet houdbaar om altijd alleen maar het lieve en positieve te zien, naast dat het niet gezond is om dat te doen. Er gebeuren veel negatieve, zielige en hartverscheurende dingen in de wereld, en ja, die zouden wat positiviteit kunnen gebruiken en begrip. Ik vraag me echter af of het juist is om dan ook je roze bril op te houden en niet met je echte ogen te kijken en voelen wat er echt aan de hand is als je de ander in zijn ogen aankijkt. Het gaat om empathie, begrip en liefde geven, vrijelijk en zonder oordeel. Het vergt echter zoveel energie en doet zo’n groot beroep op je vertrouwen in de mensheid als het ontbreekt aan deze dingen in je wereld.
Helaas is dat voor velen het geval. De reis door het leven, met alle rollercoasters van dien, is voor ieder mens anders en niet iedereen is er klaar voor of voelt zich prettig bij deze aanpak. Het is niet alomvattend genoeg, dus het is niet het antwoord.
Mijn antwoord op wat nou de wereld mooier, beter en makkelijker zou maken is: authenticiteit.
Door authentiek te zijn, jezelf te zijn in je puurste vorm, creeer je connectie en inspireer je. Men weet wie je bent, wat je kunt en waar ze van op aan kunnen en jij weet het zelf ook. Hierdoor is het makkelijker om op elkaar af te stappen en een samenwerking in wat voor vorm aan te gaan ook.
Wat ik precies bedoel met authenticiteit? Kom op radicaal op voor je waarden, dingen waar je in gelooft en die je blij maken. Wees er trots op dat je kunt genieten van dingen die andere gek vinden en laat je niet gepest worden hierin, jammer voor ze dat zij zoiets nooit zullen meemaken. Door jezelf te zijn gaat er een wereld voor je open, letterlijk, want je bent duidelijker voor een ander.
Sommige dingen zijn zo, of neigen vaak zo te zijn, accepteer het en anticipeer erop en zie het als echt, maar verberg ze niet in het donker. Het zou zonde zijn je niet te zien.
